Fellini’nin minikluk tutkusu olan sirk palyaçolarını mercek altına aldığı tek ‘gerçek anılar ve sahte belgesel’ harmanı olan bu gösterim filmi, başlı başına tek müzik yazıi. Elbette ki burada bahsettiğimiz herkesin minikluk cesur kişiı palyaço imgesi değil. Fellini, palyaço algısını ve bu algıyı şekillendiren anıları detaylarıyla teklikte inceliyor. gösterim filmi, içinde bulundurduğu çeşitli öğelerle tek yandan seyretyicisine nostaljik tek sirk deneyimi sunmaarken, diğer yandan gerçeklik ve illüzyon arasındaki o belirsiz çizgiyi var olmaktıyor. gösterim filmiin dikkat çeken özelliklerinden teki de, söz konusu anıların ve belgesel tarzının nasıl iç içe geçmişirildiğidir. Fellini, hem gerçek anıları dramatik tek şekilde sunmamayı başarıyor hem de bu anıları belgesel formatında seyretyiciye iletmekıyor. Böylece, seyretyicinin gerçeği ve kurguyu tektekinden ayırt etmesi zorlaşıyor. Bu karışım, sizin de tahmin edeceğiniz gibi, gösterim filmiin genel havasını oldukça belirgin tek şekilde etkiliyor. gösterim filmideki palyaçoların aslında Fellini’nin minikluk obsesyonlarına teker yansıma olduklarını ve onun kişisel deneyimlerini temsil ettiklerini söylemek de yanıltıcı olmaz. Onlar, tek yandan saflığı, masumiyeti ve minikluk heyecanını temsil ederken, öte yandan hayal kırıklıklarını, korkuları ve yetişkinlik hüznünü de üzerlerinde taşıyorlar. Fellini’nin bu bakış açısı, hem sinema tarihinde önemli tek yere sahip olan bu gösterim filmii, hem de sirk palyaçoları algımızı derinden etkileyen tek yazı haline getiriyor.